Coraz liczniejsze doniesienia w lokalnej prasie i Internecie, przede wszystkim jednak coraz częstsze stwierdzenia obecności bytowania wilków w lubuskich lasach, tj. tropów, nor, a nawet spotkań oko w oko z wilkami stały się przyczynkiem do większego zainteresowania tym gatunkiem wśród miejscowej ludności. Na ziemi lubuskiej żyje coraz większa populacja wilków. Dokładnej liczby osobników nie można określić, jednak może być ich około 350 – 400. Zwierzęta czasem widywane są w lesie lub słychać ich wycie w pobliżu zabudowań. O wilkach, ich zwyczajach, środowisku bytowania dyskutowano z trzecioklasistami łęknickiej podstawówki.
Oto kilka ciekawostek z życia wilka. Każda wataha zajmuje oddzielne terytorium, które jest intensywnie znakowane za pomocą: moczu, kału, charakterystycznych drapań oraz głosu. Wilki mają znakomicie rozwinięty zmysł węchu i mogą odczytać sygnały zapachowe (rozpoznać i ocenić osobnika) z dużej odległości. W wilczej grupie rodzinnej panuje hierarchia. Najważniejsza jest para alfa (wadera i basior), jest to jedyna para rozmnażająca się w watasze. Pozostałe wilki to tzw. osobniki podporządkowane, które w zależności od płci są podporządkowane samcowi lub samicy z pary alfa. Na szczególną uwagę zasługuje funkcja piastuna (osobnik beta), który opiekuje się szczeniakami podczas nieobecności pary alfa. Poza tą sytuacją opiekę nad potomstwem sprawuje cała grupa rodzinna, która dba przede wszystkim o bezpieczeństwo młodych i dostateczną ilość pokarmu. Szczeniaki funkcjonują w grupie rodzinnej na specjalnych prawach i nie muszą ściśle respektować ustalonej hierarchii. Wilki używają do porozumiewania się między sobą różnych sygnałów dźwiękowych: wycia, szczekania, warczenia, skomlenia i pisków.
